Op werk ben ik net een puppy: ik stort me kwispelend overal in. Dus toen ik werd gevraagd om bij een groep te komen die de strategie voor YoungCapital Nederland gaat uitzetten, begon mijn staart direct weer te kwispelen. Bijzonder dat ik hieraan bij mocht dragen.
De pret was snel over toen ik leerde dat deze activiteit me een half jaar lang een hele dag in de week ging kosten. Slik. Hoe moest ik dat in vredesnaam inpassen?
In mijn agenda vond ik geen enkele ruimte. Oplettende lezers weten dat ik recent 23 pitches van vestigingsmanagers achter de rug heb. Dat slaat een deukje in je tijd, kan ik je vertellen.
‘Doe toch maar’, zei een stemmetje. ‘Zeg alles maar af. Het is een hele eer om hiervoor gevraagd te worden. En bovendien: wordt het niet gewoon van je verwacht? Is dat niet wat een goede directeur hoort te doen?’
Ik keek nog eens goed naar mijn agenda. Wat zou ik kunnen schrappen? Teamdagen. Sparringsessies. Training. Bezoeken aan vestigingen en aan klanten. Een aantal één op één gesprekken met medewerkers. Als ik dat allemaal zou opgeven, kon ik één dag per week op het hoofdkantoor zitten ‘denktanken’ over belangrijke zaken.
Voldoen aan verwachtingen
Dat idee zat me niet lekker. Ik vind het belangrijk om de tijd te nemen voor gesprekken van mens tot mens. Met collega’s, met klanten en af en toe ook met mensen die totaal buiten onze organisatie staan. Even uit mijn eigen bubbel, het perspectief van anderen opzoeken. Daar krijg ik energie van en het houdt me scherp. Zou ik dat een half jaar willen opgeven? Waarom, om te voldoen aan verwachtingen? En van wie dan eigenlijk?
Ik besloot erover in gesprek te gaan met mijn collega’s. Polste voorzichtig hoe ze het zouden vinden als ik deze kans aan me voorbij zou laten gaan. En wat blijkt? Ze vonden me helemaal geen slechte directeur. Juist goed dat ik de focus hield op wat voor mij belangrijk is aan mijn functie: contact met mijn mensen.
Je raadt het vast al: ik heb bedankt voor de eer. En hoewel dat opluchtte, was er ook een deel van mij dat het heel moeilijk vond om dit te doen. Mijn ego was het er niet mee eens. Best eng om dit ook hier te delen. Maar ja, uiteindelijk runt mijn ego niet de show. Dat doen mijn mensen. En die doe ik met deze beslissing hopelijk niet tekort.
Ja zeggen tegen het één betekent soms ook ‘nee’ zeggen tegen het ander. Ik heb volmondig ‘ja’ gezegd tegen het managen en de strategie neerzetten van MKB Nederland. En natuurlijk, de bedrijfsstrategie heel het bedrijf is ontzettend belangrijk werk. Maar ben ik ook de aangewezen persoon om die te maken? Er zijn en staan voor mijn team is minstens zo belangrijk.
