‘Verpleegkundigen slaan alarm om werkdruk’ | ‘Administratieve rompslomp: “Ik ben meer een boekhouder.”’ | ‘Kamer staat buitenspel bij zorgbezuinigen’

Zoveel negatieve krantenkoppen en toch is de opleiding Verpleegkunde nog steeds ongekend populair onder mbo- en hbo-studenten. Wij spraken tijdens de Week van de Zorg met Nika (21), die op haar 16de startte als verpleegkundige-in-opleiding in een ziekenhuis in Alkmaar.

“Ik heb altijd al in een ziekenhuis willen werken,” vertelt Nika, “dus toen ik op m’n vijftiende mijn vervolgopleiding moest kiezen, koos ik de zorg.” Alle negatieve berichten liet ze hierbij links liggen. “Ik wilde iets uitdagends, maar ook baangarantie speelde een grote rol. Plus, allebei m’n ouders hebben gewerkt als verpleegkundige, dus ik kon er heel makkelijk met hen over praten.”

First things first

’s Ochtends legt Nika vaak de basis voor de rest van haar werkdag. Ze verdiept zich in de dossiers van de patiënten op de afdeling, checkt wanneer de doktoren langskomen en maakt een rondje langs alle bedden. “Ik ga bij iedere patiënt langs voor een praatje of om de vitale functies te checken. Zo kan ik voor mezelf ook inschatten wie er als eerste zorg nodig heeft.”

“Er komt zoveel bij een baan als verpleegkundige kijken. Ik vind het zelf ontzettend leuk om elke dag weer m’n hersens te kraken: wie moet wat en wanneer en hoeveel. Iedere patiënt heeft een ander verhaal, en daar moet je dan op in kunnen spelen.”

Hollen of stilstaan

“Onze afdeling - en eigenlijk het hele ziekenhuis - ligt al-tijd propvol, maar er zijn minder verpleegkundigen aanwezig dan vroeger. En dan is er de administratie, die tegenwoordig nóg beter moet worden vastgelegd in de systemen. Rapporten, zorgplannen, medicijngebruik: alles moet geregistreerd worden, zelfs een bedplas-incident. En dat neemt tijd in beslag. Tijd die je liever besteedt aan je patiënten.”

“Maar goed, dat hoort ook gewoon bij de zorg. Als verpleegkundige in een ziekenhuis is het hollen of stilstaan. Daar moet je tegen kunnen. Natuurlijk maak je weleens situaties mee waarin je denkt: shit, hoe ga ik dit doen? Maar samen met mijn collega’s kom ik er altijd uit.”

To do or not to do?

Nika’s patiënten weten haar af en toe te verrassen. “Ik heb één keer op m’n verjaardag een brief gehad van een patiënt op de afdeling. Op een envelop had hij geschreven waar volgens hem mijn kwaliteiten lagen, en in de envelop zat een reep chocola. Zoiets pakt niemand van je af.”

En wat is Nika’s advies voor mensen die nog twijfelen of de zorg iets voor hen is? “Probeer het gewoon en negeer die krantenkoppen. Natuurlijk, de weg naar een baan als verpleegkundige is pittig. En ook al is het soms stressvol, als een patiënt bijna levenloos op de Intensive Care binnenkomt en door jullie zorg een paar weken later naar huis kan, dan weet je weer waar je het voor doet.”

Ben jij het helemaal met Nika eens en zoek je nog een leuke baan in de zorg? Check dan hier al onze zorgvacatures.