Met mijn diploma op zak was ik klaar voor de wondere wereld van het carrière maken. En mijn eerste baan was een feit! Ik begon als dyslexiebehandelaar en hoopte door te groeien tot GZ-psycholoog. Nooit gedacht dat het zo’n nachtmerrie zou worden.
Achteraf gezien had ik het kunnen zien aankomen. Ik was steeds vaker moe. Ik begon beter te letten op mijn eten en probeerde meer te sporten om me fitter te voelen. Ik kreeg steeds meer pijn in mijn nek, schouders en rug. Ik sliep steeds slechter en had nog maar weinig plezier. Ik voelde me als een robot en leefde van weekend naar weekend. Pas één jaar bezig met mijn carrière en ik was al op. Hoe had het zo ver kunnen komen?
Ik heb veel plezier in mijn bijbaan
Tijdens mijn studie psychologie zeg ik mijn studentenkamer op en vertrek ik met al mijn spaargeld naar Zuid-Afrika voor een geweldige stage. Bij terugkomst ben ik broke, maar ik wil niet bij mijn ouders gaan wonen. Dus klop ik aan bij YoungCapital en zij regelen een leuke baan voor mij bij de webcare van NS.
Ik doe het voor het geld, maar heb het ook hartstikke naar mijn zin. Al twerkend gaan we onze nachtdiensten door, met wedstrijdjes planken en traplopen tot de 16e verdieping om wakker te blijven. Bij verjaardagen verrassen we onze collega’s en we lachen om de rare klachten en grappen die via Facebook en Twitter binnenstromen.
Maar ja, ik heb niet gestudeerd om hier te blijven hangen
In de eerste maanden gun ik het mezelf om even te wennen aan mijn nieuwe baan, voordat ik weer naar een ‘echte’ baan zoek. Maar een paar maanden later begint het te knagen... “Pas op, blijf hier niet te lang hangen”, vertel ik mezelf. “Straks is je diploma niks meer waard.”
Want ja, ik heb niet vijf jaar gestudeerd voor een carrière bij NS. Er werken geen psychologen hier, dus het is tijd om te gaan solliciteren naar relevant werk. Carrière maken!
De start van mijn ‘echte’ carrière
Na veel sollicitatiefrustraties heb ik hem dan eindelijk: mijn eerste baan! “Je zult wel overuren maken, en die krijg je niet uitbetaald”, waarschuwden ze op mijn sollicitatiegesprek nog. Prima, ik wil gewoon aan de slag!
Ik behandel zeven cliënten in zeven uur, daarna zijn er nog vergaderingen, overlegmomenten, trainingen en verslagen te schrijven. Er is haast geen tijd voor een kopje thee of een wc-bezoek. Al snel krijg ik het idee dat ik achter de feiten aanloop: werk is nooit af. Ik doe nooit genoeg. Als ik thuiskom ben ik leeg.
Ik denk met heimwee terug aan mijn collega’s bij NS. Had ik daar niet gewoon moeten blijven? Daar was werken leuk, waarom hier niet? Dit was toch wat ik wilde? “Niet aanstellen”, zeg ik tegen mezelf. “Je hebt toch de weekenden om van je leven te genieten!”
Na een mislukt weekend is het zover: het moment dat ik breek
Nijmegen staat op zijn kop, want de zomerfeesten zijn begonnen. Het zou de leukste dag van het jaar moeten zijn, maar ik merk dat de geluiden en mensen me irriteren. Ook mijn vriend kan in mijn ogen niks goed doen. Na drie pogingen om het leuk te hebben en vier ruzies, ga ik totaal gefrustreerd naar mijn ouders toe.
“Hoe gaat ie?”, vraagt mijn vader. Trots probeer ik te zeggen: “Wel oké”, maar terwijl ik dit zeg, begin ik te huilen. Ik ga naast pap op de bank zitten en probeer de woorden te vinden om uit te leggen hoe ik me voel. Hij laat me uitrazen terwijl zijn schouder nat wordt. “Weet je Tes, dit klinkt niet goed. Misschien moet je maar een afspraak maken bij de huisarts.”
De beste beslissing: ik zei mijn baan op
‘Depressief’ noemden mijn ouders het. ‘Overspannen’, zeiden anderen. Ik noemde het gewoon ‘uitgeput’. Wat het ook was, erover praten luchtte op. Het hielp me om een goede beslissing te maken: ik zei mijn baan op. Wat voor werk ik hierna zou doen, dat kwam later wel. Nu wist ik alleen dat het niet erger moest worden. Ik wilde rust. Een carrière die mij mijn geluk kost, is mij te duur.
Praten gaf me de bevestiging die ik nodig had, en vanuit alle energie die ik weer terugkreeg, besloot ik een nieuwe stap te zetten: ik startte mijn eigen coachingsbedrijf.
Turn it around
Als coach kan ik mijn eigen verhaal gebruiken om je te vertellen dat je niet de enige bent, en dat het zo niet hoeft. Het is oké om toe te geven dat je je rot voelt. Want pas als je dat laat zien, kun je steun krijgen van de mensen om je heen. En pas als je wat verandert, krijg je jezelf weer terug. Het is mij gelukt, jij kunt het ook. Je weet nog niet half waartoe je allemaal in staat bent.
